કોરાકટ્ટ.......................

અશ્રુ વગરની આંખ અને
અષાઢી સાંજનો વરસાદ
જાણે ભીંજાયા વગરના
હું ને તું રહી ગયાં
સાવ કોરાકટ્ટ
-કૌશિક

બીજા દેશોમાં ફેસબૂક એ માત્ર સોશિયલ નેટવર્કિંગ સાઈટ બનીને રહી ગઈ છે...જ્યારે ભારતમાં તો લોકોએ ફેસબૂકને પણ પ્રેમ કરવાનું માધ્યમ બનાવી દીધું છે...વાંચવી ગમે તો વાંચો મારી આ કવિતા...

બે મિત્રો એકબીજાને મળ્યા જ કરે ''ફેસબૂક''માં
એકબીજાને લાઈક પણ કર્યા જ કરે ''ફેસબૂક''માં

જીવનની અંગત પળોને માણી ન માણી કરીને
અજાણ્યાઓની સાથે શેર કર્યા જ કરે ''ફેસબૂક''માં

વ્યસન થયું ફેસબૂકનું જાણે કેશરમિશ્રિત ગુટખા
જે ખાધા બાદ પીચકારી માર્યા જ કરે ''ફેસબૂક''માં

મેલ ફિમેલ પ્રોફાઈલ મળે અને પૂછે હેલો કેમ છો ?
બાદમાં બંને એકબીજાને પ્રેમ કર્યા જ કરે ''ફેસબૂક''માં

થોડા દિવસના પ્રેમ બાદ ખબર પડે સનાતન સત્ય
ફેક આઈ.ડી બનાવી લોકો પ્રેમ કર્યા જ કરે ''ફેસબૂક''માં

ફેસબૂક એ કંઈ ઢીંગલા ઢીંગલીની રમત નથી ''કૌશિક''
તો યે લોકો પ્રેમમાં પડ્યાનો વહેમ કર્યા જ કરે ''ફેસબૂક''માં

-કૌશિક બોરાણા

આખી રાત કહેવાની વાત જે બોલવા છતાં પણ બોલી શકાતી નથી....ત્યારે વાતને ઝાકળના ટીપાંમાં કન્વર્ટ માત્ર હર્ષદભાઈ જ કરી શકે...

આખીએ રાત તને કહેવાની વાત મેં
બોલ્યે રાખી તો થયાં ઝાકળનાં પાંચ સાત ટીપાં…

હોઠે જો હોત એ પંખીનું ગીત થઇ
છોડી હું દેત એને ફળિયાની ડાળના માળામાં
પગની જો થાત એ રણઝણતી ઝાંઝરી
મૂકી હું દેત એને સત્તરમા ઓરડે તાળામાં

અરે આંખોથી, ખોબાથી, ફૂલોથી, પાનોથી
કેમે સચવાય ના, ઝાકળનાં પાંચ-સાત ટીપાં…

પહેલું કિરણ જ્યાં સોયની અણી થઇ
સૂરજનું ખૂંપ્યું તો ફૂંટ્યાં કાળા ડિબાંગ પરપોટા
બીજું કિરણ જ્યાં ટીપાંને સ્પશ્યું ત્યાં
ટીંપાંમાં પડી ગયાં જળનાં ય કારમા તોટાં

મારા બોલ્યાનો નાદ, તને કહેવાની વાત ને
અંધારી રાત થયા દિવસ જેવા જ ખાલીપા…

- હર્ષદ ચંદારાણા

તારી રાહ

તારી રાહ જોઈ જોઈને થાક્યો ઉંબરો,
તું ના આવી ને અનરાધાર વરસ્યો ઉંબરો....
-કૌશિક બોરાણા

વરસાદની મોસમ ચાલી રહી છે,ક્યાંક પહેલો તો ક્યાંક બીજો વરસાદ લોકોને ભીંજવી રહ્યો છે...ત્યારે વરસાદી વાતાવરણ માં માણો અમરેલીના કવિ હર્ષદ ચંદારાણાનું આ વરસાદી કાવ્ય.........

હેય..નાઠા તરસ-મહારાણી
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

તુંય "વર્ષાની ધાર" દેખાણી
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

આભમાં તું ને આભ મારામાં
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

છાલિયા જેમ ખેતરો છલક્યાં
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

ડુંગરા ના’યા,પણ વરસ દા’ડે
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

રણ હતું તે હવે સરોવર છે
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

કોષ વાદળને ધોરીયા નેવાં
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

છિદ્ર છતની સહિત ગળ્યા મનમાં
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

ઓરડા છોળ-છોળ જળબંબોળ
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

હોંશથી ચડતી લાપશી ચૂલે,
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

અંજલિમાં લીધી,નદી પીધી
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

આંગણું ભૂલી ઘૂઘવે દરિયો
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

ઉપડી વેગે નાવ કવિતાની
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

સામું ઘર...સામે પાર...દેખાણું
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

લૈ ગયાં તાણી ભાન ને અભિમાન
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

જ્ઞાન ડૂબ્યું,ડૂબી ગયાં જ્ઞાની
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

થૈ જતાં બુંદ-બુંદ પણ બ્રહ્માંડ
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

આભ સાથે હું પણ થયો ખાલી
આભથી વરસ્યા એટલા પાણી

-હર્ષદ ચંદારાણા

કવિ હર્ષદ ચંદારાણા રચિત મારું પ્રિય કાવ્ય...

સહેજ અટકુંને પછી અંજળ લખું,
રોજ તારું નામ લઇ મૃગજળ લખું.

આ નદી દરિયો સરોવર વીરડો
શબ્દની આ દર્દનું હું જળ લખું.

સાવ પીળૂં જીર્ણ છું હું પાંદડું,
આજ હુંય નીવ પર ઝાકળ લખું.

આજ ઘરને કોઇ દરવાજો નથી,
આગમનની યાદીમાં અટકળ લખું.

રાહ તારાં પત્રની જોયા પછી,
થાય કે મારાં ઉપર કાગળ લખું.